آیا می دانستید که ناخن های شما می توانند اطلاعات مهمی در مورد سلامتی شما ارائه دهند؟ در ادامه بخوانید تا بدانید که چگونه تغییرات در ظاهر ناخن‌های شما می‌تواند نشانه‌ای از نگرانی‌های پزشکی باشد که نباید نادیده بگیرید. اگر متوجه این تغییرات شدید، با پزشک خود قرار ملاقات بگذارید.     حفره ای شدن ناخن سوراخ شدن ناخن زمانی است که فرورفتگی ها یا بریدگی های گرد کوچک در ناخن ها ظاهر می شود. این شکل در افرادی که دارای اختلالات پوستی مانند پسوریازیس و اگزما هستند شایع است. سوراخ شدن ناخن همچنین ممکن است به آلوپسی آره آتا - یک بیماری خود ایمنی که باعث ریزش مو می شود - مرتبط باشد. چماقی شدن ناخن چماقی شدن ناخن زمانی اتفاق می افتد که نوک انگشتان بزرگتر می شوند و ناخن ها در اطراف نوک انگشتان منحنی می شوند. این وضعیت معمولاً طی چندین سال ایجاد می شود. چماقی شدن ناخن ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: اکسیژن کم در خون. بیماری ریه. مشکلات قلبی. سیروز کبدی. مشکلات گوارشی.   ناخن قاشقی ناخن های قاشقی ناخن های نرمی هستند که در اطراف لبه ها قرار گرفته اند. به این حالت کویلونیشیا نیز می گویند. ناخن های قاشقی اغلب از علائم کم خونی فقر آهن هستند. یا ممکن است به دلیل یک مشکل کبدی به نام هموکروماتوز باشد. در افرادی که این عارضه را دارند، بدن آهن زیادی از غذا جذب می کند.   ناخن های تری در شرایطی که ناخن های تری نامیده می شود، بیشتر ناخن انگشت سفید به نظر می رسد به جز نوار باریک قرمز یا صورتی در بالا. ناخن های تری گاهی به دلیل افزایش سن می باشد. اما در موارد دیگر، ممکن است علامت یک بیماری جدی پزشکی مانند مشکلات کبدی، نارسایی احتقانی قلب یا دیابت باشد.   خطوط بیو خطوط Beau شیارهایی هستند که در عرض ناخن کشیده می شوند. آنها می توانند زمانی ظاهر شوند که رشد ناخن به دلیل آسیب یا بیماری به طور موقت متوقف شود. خطوط Beau ممکن است ناشی از موارد زیر باشد: عفونت ها دیابتی که به خوبی کنترل نمی شود. شرایطی که در آن رگ های خونی باریک شده، جریان خون را به بازوها و پاها کاهش می دهند. به این وضعیت بیماری عروق محیطی می گویند. بیماری هایی که شامل تب بالا هستند، مانند مخملک، سرخک، اوریون و ذات الریه. عدم دریافت روی کافی برخی از انواع داروها، از جمله رتینوئیدها و شیمی درمانی.   جداسازی ناخن در شرایطی به نام اونیکولیز، ناخن‌ها شل می‌شوند و می‌توانند از بستر ناخن جدا شوند. قسمت جدا شده ناخن با رنگ سفید، زرد یا سبز کدر می شود. گاهی اوقات جدا شدن ناخن ها به دلیل آسیب یا عفونت است. در موارد دیگر، جداسازی ناخن واکنشی است به یک دارو یا یک محصول مصرفی، مانند سخت کننده ناخن یا چسب. بیماری تیروئید و پسوریازیس - یک بیماری پوستی که باعث ایجاد بثورات با لکه های خارش دار و پوسته پوسته می شود - نیز می تواند منجر به جدا شدن ناخن شود.   سندرم ناخن زرد در سندرم ناخن زرد، ناخن ها ضخیم می شوند و کندتر رشد می کنند. این باعث می شود ناخن ها به رنگ زرد تبدیل شوند. ناخن های مبتلا به سندرم ناخن زرد ممکن است فاقد کوتیکول باشند و در جاهایی از بستر ناخن جدا شوند. سندرم ناخن زرد ممکن است نشانه یک بیماری ریوی مانند برونشیت مزمن باشد. سندرم ناخن زرد همچنین می‌تواند با تورم دست‌ها، بازوها، و پاها مرتبط باشد - وضعیتی به نام لنف ادم نامیده می شود     تغییر شکل ناخن(Involution)    - میتواند درد و حساسیت به طرفین ناخن انگشت پا و همچنین نوک انگشت پا بهمراه داشته باشد. انحنای ناخن اغراق آمیز است و هنگام مشاهده از جلو می تواند به شکل C به نظر برسد. این حالت می تواند با ناخن در حال رشد اشتباه گرفته شود. اغلب می توان این وضعیت را با مراقبت شخصی خوب از پا مدیریت کرد.   ناخن در حال رشد(Onychocryptosis) ناخن در حال رشد زمانی است که یک تکه ناخن، گوشت انگشت پا را سوراخ می کند. می تواند بسیار دردناک و ملتهب یا عفونی باشد.ناخن های در حال رشد بیشتر در ناخن شست پا ایجاد میشوند اما می توانند انگشتان دیگر را نیز تحت تاثیر قرار دهند. ناخنی که در گوشت پیچ خورده است، اما در واقع پوست را سوراخ نمی کند، ناخن در حال رشد نیست، اما می تواند بسیار دردناک باشد و همچنین می تواند قرمز و ملتهب به نظر برسد. ناخن های ضخیم و رشد بیش از حد  - اغلب با ضخیم شدن صفحه ناخن و همچنین تغییر رنگ مشخص می شود. این امر به دلیل یک دوره طولانی است که در آن هیچ مراقبت شخصی از پا انجام نشده است. اغلب زمانی که طول و ضخامت ناخن به صورت همزمان مراقبت شود، این گونه ناخنها توسط خود فرد با موفقیت مدیریت می شوند.بروز چنین حالتی اغلب با مراقبت شخصی خوب از پا قابل پیشگیری است. تصویر از NHS Lothian   Paronychia و Retronychia – Paronychia  درد و حساسیت انگشت در تمام طرفین و بالای ناخن پا. پوست اطراف ممکن است قرمز و ملتهب باشد. در برخی موارد این وضعیت می تواند عفونی شود. رترونیشیا با پارونیشیا عودکننده مرتبط است. ناخن نزدیک به کوتیکول شکافته می شود و در چین فرو می رود. معمولاً شکاف و/یا قرمزی در کوتیکول و/یا اگزودا مشاهده می شود. اگزوستوز زیر ناخنی - اگزوستوز زیر ناخنی یک رشد آهسته استئوکندری خوش خیم جدا شده از فالانکس دیستال است که از زیر ناخن ایجاد می شود. ناخن شست پا در سه چهارم موارد تحت تاثیر قرار می گیرد. به ندرت سایر انگشتان پا یا انگشتان دست را تحت تأثیر قرار می دهد. یک گره سفت از زیر بستر ناخن ایجاد می شود. ندول معمولاً به آرامی طی هفته ها تا ماه ها رشد می کند و سطحی ضخیم هیپرکراتوز ایجاد می کند.  بزرگ شدن ندول باعث جدا شدن صفحه ناخن از بستر می شود   هماتوم زیر ناخن  تغییر رنگ قرمز/سیاه عمیق زیر صفحه ناخن انگشت پا اغلب به دنبال تروما. در فاز حاد می تواند بسیار حساس به لمس با التهاب پوست اطراف دیده می شود. هنگامی که مرحله حاد سپری می شود، اغلب دردی وجود ندارد. یک خط مرزی واضح وجود دارد که ناخن سالم جدید رشد می کند. ممکن است یک سال طول بکشد تا یک ناخن سالم جدید بدون انجام اقدام خاصی رشد کند.  زخم زیر ناخن  - این وضعیت می تواند دردناک باشد، اما اغلب بدون علامت هستند.  شکستگی در پوست در زیر صفحه ناخن رخ می دهد. اغلب یک لایه نرم و اسفنجی مشاهده می شود و ترشحات آن مشهود است. ممکن است مقداری تورم در پوست اطراف ایجاد شود، به خصوص اگر محل عفونی باشد.    ملانوم زیر ناخنی(subungual melanoma) نوع جدی سرطان پوست است که در زیر ناخن شما ایجاد می شود. اغلب به صورت رگه های قهوه ای تیره یا سیاه روی ناخن شما ظاهر می شود. تشخیص زودهنگام و درمان سریع بهترین نتایج را به همراه دارد تصاویر معرف ملانوم و درموسکوپی دستگاه ناخن (تصاویر بالا). (A): ضایعه زودرس ملانوم دستگاه ناخن. هر دو رگه به ​​سمت حد انتهایی ناخن مخروطی می شوند. (B): ملانوم تهاجمی دستگاه ناخن. رنگ به شدت نامنظم است. (C): ملانوم تهاجمی دستگاه ناخن. کل تصویر کوچک دارای رنگدانه های عمیق است که با علامت هاچینسون همراه است. (د): ملانوم تهاجمی دستگاه ناخن پا. نشانه هاچینسون و تخریب ناخن مشهود است. لوکونیشی(leukonychia)لکه ها یا خطوط سفید غیریکنواخت روی ناخن را لوکونیشی می گویند. آنها معمولاً نتیجه یک ضربه جزئی هستند و در افرادسالم بی ضرر هستند. گاهی اوقات لوکونیشی با سلامت ضعیف یا کمبودهای تغذیه ای همراه است. عوامل می تواند شاملبیماری های عفونی، متابولیک یا سیستمیک و همچنین داروهای خاص باشد. ملانونیشی(Melanonychia)خط سیاه روی ناخن دست یا پا دو نوع گسترده و کلی را در بر می‌گیرد:• فعال شدن ملانوسیت: این نوع از ملانونیشی در اثر افزایش تولید و رسوب ملانین در ناخن (و نه افزایش سلول‌های رنگدانه) اتفاق می‌افتد. ضربه، کمبودهای مواد غذایی و داروها ممکن است موجب ایجاد این نوع از ملانونیشی شوند.• هایپرپلازی ملانوسیتیک: این خطوط ناشی از افزایش تعداد سلول‌های رنگدانه در بستر ناخن هستند. این رشد ممکن است خوش‌خیم یا بدخیم باشد.     منابع: Rich P. Overview of nail disorders. https://www.uptodate.com/contents/search. Accessed May 9, 2023. Dinulos JGH. Nail diseases. In: Habif's Clinical Dermatology. 7th ed. Elsevier; 2021. https://www.clinicalkey.com. Accessed May 9, 2023. NHS Lothian   - معاونت آموزشی سازمان نظام پزشکی   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج    

سندرم پیریفورمیس   سندرم پیریفورمیس باعث درد یا بی حسی در باسن، لگن یا بالای ساق شما می شود و زمانی اتفاق می افتد که عضله پیریفورمیس روی عصب سیاتیک فشار می آورد. این وضعیت ممکن است در اثر آسیب، تورم، اسپاسم عضلانی یا بافت اسکار در پیریفورمیس ایجاد شود. اکثر اپیزودها طی چند روز یا چند هفته با استراحت و درمان های ساده از بین می روند.     نمای کلی   با بسیاری از علائم مشترک، تشخیص تفاوت بین سیاتیک و سندرم پیریفورمیس دشوار است. در اینجا به نحوه تشخیص هر کدام می پردازیم. سندرم پیریفورمیس چیست؟ سندرم پیریفورمیس زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس عصب سیاتیک شما را فشرده می کند و منجر به التهاب می شود. می تواند باعث درد یا بی حسی در باسن و پشت ساق پا شود. ممکن است در یک طرف بدن شما یا هر دو رخ دهد. پیریفورمیس یک عضله صاف و باریک است. از پایین ستون فقرات شما از باسن تا بالای ران شما می گذرد. عضله پیریفورمیس شما به هر طرف بدن شما گسترش می یابد و تقریباً به هر حرکت پایین تنه شما کمک می کند. عصب سیاتیک معمولاً در زیر پیریفورمیس قرار دارد. عصب از طناب نخاعی، از طریق باسن، از پشت هر پا، به سمت پاهای شما حرکت می کند. این طولانی ترین و بزرگترین عصب بدن شماست. سندرم پیریفورمیس چقدر شایع است؟ سندرم پیریفورمیس خیلی شایع نیست. دانشمندان بر این باورند که سندرم پیریفورمیس تنها حدود 0.3٪ تا 6٪ از کمردرد را ایجاد می کند . تفاوت بین سندرم پیریفورمیس و سیاتیک چیست؟ اگرچه این شرایط گاهی مرتبط هستند و هر دو بر عصب سیاتیک تأثیر می‌گذارند، اما متفاوت هستند. فتق دیسک یا تنگی نخاع می تواند باعث سیاتیک شود . علائم معمولاً بر قسمت پایین کمر تأثیر می گذارد و می تواند از طریق باسن و ساق پا به سمت پایین حرکت کند. سندرم پیریفورمیس فقط شامل فشار دادن عضله پیریفورمیس بر روی یک ناحیه از عصب سیاتیک در باسن است. می تواند بسیار شبیه سیاتیک باشد اما در یک منطقه خاص تر.   علائم و علل سندرم پیریفورمیس به دلیل فشار دادن عضله پیریفورمیس به عصب سیاتیک که در زیر آن قرار دارد ایجاد می شود. چه چیزی باعث سندرم پیریفورمیس می شود؟ هر چیزی که باعث شود پیریفورمیس روی عصب سیاتیک فشار بیاورد می تواند باعث سندرم پیریفورمیس شود. شایع ترین علل سندرم پیریفورمیس عبارتند از: التهاب (تورم) در پیریفورمیس یا بافت های اطراف آن. اسپاسم عضلانی . جای زخم در عضله. این مسائل می تواند ناشی از: بالا رفتن از پله ها، راه رفتن یا دویدن با استفاده از عضلات پیریفورمیس ی که به اندازه کافی قوی نیستند.. آسیب به لگن، باسن یا پا، مانند سقوط یا تصادف رانندگی. داشتن ماهیچه های سفت ناشی از عدم فعالیت بدنی. بلند کردن چیزی به طور نامناسب و آسیب رساندن به عضله پیریفورمیس. گرم نکردن قبل از فعالیت بدنی یا کشش مناسب بعد از آن. ورزش بیش از حد یا انجام حرکات تکراری، مانند دویدن در مسافت طولانی. نشستن برای مدت طولانی (مثلاً افرادی که زیاد سر کار می نشینند). اما گاهی اوقات، آناتومی غیرطبیعی باعث سندرم پیریفورمیس می شود. پزشکان به این وضعیت، سندرم پیریفورمیس اولیه می گویند. به عنوان مثال، ممکن است فردی با عصب سیاتیکی متولد شود که مسیر غیرطبیعی در بدن او طی می کند. یا ممکن است فردی با عضله پیریفورمیس یا عصب سیاتیک به طور غیرمعمولی به دنیا بیاید. علائم سندرم پیریفورمیس چیست؟ علائم سندرم پیریفورمیس در باسن، لگن یا بالای ساق پا رخ می دهد. مردم اغلب این احساس را اینگونه توصیف می کنند: دردناک سوزاندن بی حسی درد. سوزن سوزن شدن. تیر کشیدن علائم ممکن است در طول فعالیت های خاص بدتر شوند، مانند: نشستن برای مدت طولانی. پیاده روی یا دویدن. بالا رفتن از پله ها. تشخیص و آزمایشات سندرم پیریفورمیس چگونه تشخیص داده می شود؟ تشخیص سندرم پیریفورمیس می تواند دشوار باشد و اغلب شامل رد علل دیگر است. یک پزشک ممکن است: از شما در مورد علائم و عادات فعالیت تان بپرسد. در مورد سابقه پزشکی شما، از جمله هر گونه جراحت صحبت کند. باسن، مفصل ران و پای شما را کشش دهد، بچرخاند، فشار دهد تا ببینید چه چیزی درد دارد و چه چیزی آسیب نمی‌زند. هیچ آزمایش خاصی برای سندرم پیریفورمیس وجود ندارد. اما یک پزشک ممکن است آزمایش‌هایی را برای شناسایی سایر مشکلاتی که ممکن است باعث علائم شما شوند، تجویز کند. این تست ها عبارتند از: سونوگرافی . سی تی اسکن . ام آر آی الکترومیوگرافی (EMG) . مدیریت و درمان سندرم پیریفورمیس چگونه درمان می شود؟ درمان سندرم پیریفورمیس ممکن است شامل موارد زیر باشد: چند روز استراحت. تمرینات خانگی برای کشش یا تقویت پیریفورمیس. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) . ماساژ به عنوان درمان مکمل داروهایی که عضلات را شل می کنند. فیزیوتراپی سندرم پیریفورمیس که بر کشش و تقویت پیریفورمیس تمرکز دارد. تزریق استروئید تزریق سم بوتولینوم (Botox®). جراحی سندرم پیریفورمیس معمولاً توصیه نمی شود مگر اینکه سایر درمان ها با شکست مواجه شوند. جراحی برای این وضعیت ممکن است شامل برداشتن بافت اسکار یا سایر منابع فشار بر روی عصب باشد. پیشگیری چگونه می توانم از سندرم پیریفورمیس پیشگیری کنم؟ برای جلوگیری از سندرم پیریفورمیس، از جمله دوره های عود کننده (تکراری)، برخی از استراتژی های زیر را در نظر بگیرید: به طور منظم ورزش کنید تا ماهیچه های خود را سالم نگه دارید. روی وضعیت بدنی خوب تمرکز کنید، به خصوص در هنگام نشستن، رانندگی یا ایستادن. با خم کردن زانوها و چمباتمه زدن اشیا را به درستی بلند کنید و مطمئن شوید که پشت خود را صاف نگه دارید. اجسام را نزدیک بدن خود نگه دارید و در حین بلند کردن پیچ و تاب نخورید. قبل از فعالیت بدنی گرم کنید و بعد از آن کشش دهید. زمانی که باید برای مدت طولانی بنشینید، با ایستادن، راه رفتن یا حرکات کششی استراحت کنید. چشم انداز / پیش آگهی سندرم پیریفورمیس چقدر طول می کشد؟ سندرم پیریفورمیس با تغییر سبک زندگی و درمان های ساده به سرعت برطرف می شود. علائم اغلب طی چند روز یا چند هفته بهبود می یابند. اما این وضعیت به ویژه در افرادی که دستورالعمل های پزشکی خود را دنبال نمی کنند، تمایل به بازگشت دارد. موارد شدیدی که به درستی درمان نمی‌شوند می‌توانند تا حد زیادی توانایی فرد را برای عملکرد خوب کاهش دهند.   چگونه از خودم با سندرم پیریفورمیس مراقبت کنم؟ اگر سندرم پیریفورمیس دارید، اقدامات خاصی می تواند به شما در مدیریت علائم در هنگام بروز کمک کند: از فعالیت هایی که باعث ایجاد سندرم پیریفورمیس می شود خودداری کنید. به عنوان مثال، اگر هنگام دوچرخه سواری شرایط تشدید میشود، حداقل برای چند روز راه دیگری برای ورزش کردن پیدا کنید.  بافت مفصل ران و باسن را عمیقا ماساژ دهید. به طور منظم از روی صندلی خود بلند شوید. بایستید، راه بروید و کشش دهید. این امر به ویژه برای افرادی که سر کار می نشینند، مانند رانندگان حرفه ای و پرسنل دارای میز کار بسیار مهم است. برای کاهش تورم، NSAID ها را طبق دستورالعمل بسته مصرف کنید. بسته به اینکه چه چیزی برای شما مفید است، بسته های سرد یا گرما را امتحان کنید. کمپرس سرد چندین بار در روز به مدت 15 دقیقه می تواند تورم را کاهش دهد. گرما (مانند پد گرم کننده) می تواند عضله سفت را شل کند. پیریفورمیس و عضلات اطراف آن را کشش دهید. به عنوان مثال: به پشت دراز بکشید، سپس یک زانو را به سمت قفسه سینه خود بکشید. آن را برای پنج تا 30 ثانیه نگه دارید، سپس پای دیگر را انجام دهید. مثال دیگر: بایستید، به سمت جلو و پایین خم شوید و اجازه دهید سر و دستانتان به سمت زمین بیفتند. این حرکت از طریق ایجاد کشش در پشت پاها و باسن مفید است. چه زمانی باید برای درمان پیریفورمیس به پزشک مراجعه کنم؟ اگر سندرم پیریفورمیس دارید، در صورت تجربه هر یک از موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرید: سفرها یا زمین خوردن های مکرر به دلیل درد یا بی حسی. دردی که بیش از چند هفته طول می کشد، به خصوص اگر دستورالعمل ها را دنبال کرده باشید و سبک زندگی خود را تنظیم کرده باشید. مشکلات کنترل روده (مدفوع) یا مثانه (ادرار کردن). درد ناگهانی و شدید در ناحیه کمر یا ساق پا. ضعف یا بی حسی ناگهانی در پشت یا ساق پا. ضربه یا آسیب به کمر، لگن یا ساق پا. در بلند کردن پا از روی زمین مشکل دارید. در نظر داشته باشید سندرم پیریفورمیس زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس به عصب سیاتیک فشار می آورد. این بیماری می تواند باعث درد، بی حسی یا سوزن سوزن شدن در باسن، لگن یا بالای ساق شما شود. اکثر دوره ها طی چند روز یا چند هفته با استراحت و درمان های ساده از بین می روند. اما اگر آسیبی منجر به درد شد یا اگر علائم بیش از چند هفته طول کشید، با پزشک خود صحبت کنید. چند تمرین خانگی جهت بهبود علائم:   - این مقاله با بهره مندی و کمک تیم تحریریه کلیولند کلینیک در سال 2022  و به منظور افزایش دانش شما در مورد این بیماری تهیه شده است و جایگزین مراجعه به پزشک و درمان تحت نظر وی نمی باشد.   معاونت آموزشی سازمان نظام پزشکی   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

واکسن روتا ویروس، آنچه باید بدانید

راهنمای بالینی ترک دخانیات در بزرگسالان July 2024 - WHO   به کوشش : دکتر بابک پورقلیج  

دستورالعمل اقدامات بالینی برای آنفولانزا  WHO - September 2024  به کوشش: دکتر بابک پورقلیج  

راهنمای تجویز داروی انسولین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی کوآموکسی کلاو   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی آموکسی سیلین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی آتورواستاتین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

راهنمای تجویز داروی متفورمین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

  راهنمای تجویز داروی آسپرین   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج

برنامه درسی منحصر به فرد و فشرده به بیماران کمک می کند تا عضلات کف لگن را دوباره آموزش دهند   حدود 50 درصد از افراد مبتلا به یبوست مزمن دارای اختلالات عملکردی مدفوع هستند و وضعیتی به نام اختلال عملکرد کف لگن را تجربه می کنند. این وضعیت افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار می دهد و به طور معمول شامل اختلال در آرامش و هماهنگی عضلات کف لگن و شکم است که خروجی های روده و مثانه را کنترل می کنند. بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کف لگن می توانند درد شکم، بی اختیاری مدفوع را در نتیجه مصرف ملین، از دست دادن زمان در محل کار و انزوای اجتماعی تجربه کنند. فراتر از این علائم و نشانه ها، این بیماری اغلب با مسائل روانپزشکی از جمله اضطراب و افسردگی همراه است.   اختلالات عملکردی مدفوع اگرچه بیماران مبتلا به اختلالات عملکردی اجابت مزاج همیشه یبوست را گزارش نمی کنند، این تشخیص باید برای افرادی که دو یا چند علامت از معیارهای Rome III برای یبوست را در یک دوره سه ماهه تجربه می کنند در نظر گرفته شود: کمتر از سه بار اجابت مزاج در هفته زور زدن در هنگام اجابت مزاج مدفوع توده یا سفت احساس انسداد آنورکتال احساس اجابت مزاج ناقص برای اجابت مزاج نیاز به خارج کردن دستی است برخی از بیماران ممکن است برای تأیید تشخیص اختلال عملکرد کف لگن به آزمایش‌های اضافی نیاز داشته باشند. مراحل و آزمایش‌های اضافی که در تشخیص این بیماری مفید هستند عبارتند از معاینه فیزیکی، مانومتری آنورکتال و پروکتوگرام تشدید مغناطیسی (MR). معاینه فیزیکی می‌تواند به ارزیابی تنش پایه ماهیچه‌های کف لگن و همچنین شل شدن اسفنکتر محیطی، رهاسازی پوبورکتالیس خلفی و نزول مورد انتظار پرینه در هنگام پایین آوردن کمک کند. "دیسینرژی ممکن است به صورت شل نشدن یا سفت شدن متناقض ظاهر شود." مانومتری آنورکتال با تست دفع بالون، استاندارد طلایی تشخیصی برای شناسایی اختلال عملکرد کف لگن است. یک پروکتوگرام می تواند به شناسایی ناهنجاری های ساختاری که ممکن است مشکلات کف لگن را تقلید یا پیچیده کند، کمک کند. اینها ممکن است شامل افتادگی اندام لگن، رکتوسل، انتروسل یا ناتوانی اسفنکتریک باشد. عوامل موثر عوامل متعددی می توانند در اختلال عملکرد کف لگن نقش داشته باشند، از جمله: رفتارهای نگه داشتن مزمن، از جمله رفتارهایی که از دوران کودکی شروع می شود یا مربوط به مشاغل خاص یا مسئولیت های خانوادگی است. زور زدن معمولی برای «عجله در روند» توالت کردن سفت کردن اختیاری عضلات در تلاش برای به حداقل رساندن علائم بی اختیاری یا افتادگی رویدادهای محرک درد مانند ضربه، آسیب، بیماری یا جراحی که بر نواحی شکم یا لگن تأثیر می گذارد. زایمان با یا بدون آسیب به کف لگن سابقه سوء استفاده جنسی توانبخشی عضلات کف لگن - فرآیند برای اکثر بیماران، این فرآیند با توانبخشی عصبی عضلانی شروع می شود، که کنترل جداگانه عضلات کف لگن برای ایجاد یک حرکت خاص تحت هوشیاری مستقیم را به بیمار می آموزد. در طی این تمرینات، یک درمانگر بیمار را راهنمایی می کند تا احساسات احتمالی مرتبط با آرامش و تنش را شناسایی کند، کف لگن را از سایر گروه های عضلانی جدا کند، و استراتژی هایی را برای حفظ آرامش شناسایی کند. بیماران یاد می گیرند که حافظه عضلانی جدیدی را از طریق تکرار الگوهای مورد نظر و حذف الگوهای ناسازگار ایجاد کنند. سنسور رکتوم آرامش عضلانی به کمک بیوفیدبک: یک حسگر بیوفیدبک صاف که در کانال مقعدی قرار داده شده است، تنش و آرامش عضلانی را از طریق الکترومیوگرافی کنترل می‌کند و بازخوردی را که بیماران می‌توانند روی صفحه نمایش ببینند، نمایش می‌دهند. این تمرین‌ها و نتایج ارائه‌شده توسط بیوفیدبک می‌توانند در صورت لزوم، به بیماران با آرامش پایه (روز به روز)، فعال‌سازی عضلانی ایزوله و تمرین‌های تقویت کف لگن کمک کنند. با بالون رکتوم تمرین کنید: در طول این مرحله از برنامه، بیماران از یک بالون رکتال پر از آب برای شبیه سازی مدفوع هنگام نشستن، در رکتوم و عبور از کانال مقعدی برای تخلیه استفاده می کنند. این فعالیت ورودی، حسی را برای تقویت احساسات صحیح تمایل مقعدی که باید قبل از اجابت مزاج باشد، فراهم می کند. آموزش رهاسازی پویا بر مراحل فرود از کف لگن، رهاسازی پوبورکتالیس خلفی و رهاسازی اسفنکتر محیطی متمرکز است. با یادگیری شل کردن عضلات برای رها کردن بالون بدون زور زدن، بیماران یاد می‌گیرند که الگوهای عضلانی ناسازگار را اصلاح کنند و الگوهای آزادسازی مورد نظر را تقویت کنند. این الگوهای رهاسازی پس از آن، رفلکس اجابت مزاج را در طول اجابت مزاج واقعی تقویت می کنند.  «این تمرین‌ها به بیماران کمک می‌کنند تا رفتارهایی را که ممکن است در بروز علائم مؤثر باشند، شناسایی کنند و در عین حال راهبردهایی برای تغییر آن‌ها بیاموزند». مهارت ها و منابع اضافی بسته به نیاز بیمار، درمانگران همچنین می توانند ترتیبی دهند که بیماران در کلاس های گروهی کوچک در مورد مدیریت استرس و آرامش عمومی، عملکرد طبیعی روده و سلامت شرکت کنند.  مشاوره با متخصصین تغذیه و فیزیوتراپی نیز برای رسیدگی به رژیم غذایی، درد، اختلال عملکرد جنسی، مشکلات ارتوپدی و سایر مسائل مرتبط مفید است. برنامه خانه پس از تکمیل برنامه اولیه، بیمار باید برنامه ریزی کند که 6 تا 12 هفته با تمرینات و تجهیزات در خانه تمرین کند. این تمرین در خانه به بیماران کمک می‌کند تا مهارت‌های آرامش‌بخشی را در برنامه‌های روزمره بگنجانند، تغییرات رفتاری را تقویت کنند و از تجهیزات بیوفیدبک خانگی برای بهینه‌سازی و تقویت حافظه ماهیچه‌ای جدید استفاده کنند. در طول این مرحله، بیماران می توانند برای عیب یابی و سوالات با درمانگر خود تماس بگیرند. نتایج بیمار داده های به دست آمده از 282 بیمار (27٪ مرد، 73٪ زن، میانگین سنی 43 سال، محدوده 15 تا 79 سال) پس از تکمیل برنامه دو هفته ای در سال 2019 نشان می دهد که این برنامه به بسیاری از بیماران کمک کرد تا به نتایج مثبت دست یابند. بلافاصله پس از اتمام، شرکت کنندگان بهبود علائم کولورکتال (94٪) یا علائم ادراری (90٪) را گزارش کردند. علاوه بر این، 93٪ بهبودهای قابل توجهی در تأثیر علائم بر فعالیت ها و روابط خود گزارش کردند. با استفاده از مقیاس جهانی رتبه‌بندی تغییر (GROC): 60 درصد از شرکت کنندگان تغییر دانش خود را 7+ ارزیابی کردند (تغییر بزرگ) 25 درصد از شرکت کنندگان تغییر خود را در کنترل عضله 7+ ارزیابی کردند 16 درصد از شرکت کنندگان تغییر علائم خود را 7+ ارزیابی کردند 9 درصد از شرکت کنندگان هیچ تغییری در علائم گزارش نکردند (0) 0.3٪ از شرکت کنندگان گزارش دادند که کمی بدتر هستند (-3)  این داده‌ها دلگرم‌کننده هستند و نشان می‌دهند که این گونه برنامه ها به بیماران در توسعه دانش و مهارت‌ها برای رسیدگی به علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک می‌کنند.   - این مقاله با بهره مندی و کمک تیم تحریریه مایو کلینیک در سال 2021  و به منظور افزایش دانش شما در مورد این روش درمانی تهیه شده است و جایگزین مراجعه به پزشک و درمان تحت نظر وی نمی باشد.   معاونت آموزشی و پژوهشی سازمان نظام پزشکی   به کوشش: دکتر بابک پورقلیج